De Bromslee                                                                                  Kerstverhaal 2007

Dat moest natuurlijk precies nu weer gebeuren...

Alle rendieren stik verkouden, en morgen, kerstavond en 1e kerstdag, moet de kerstman erop uit met de slee om overal cadeautjes te bezorgen.

Over de hele wereld wachten de kinderen op de Kerstman, Father Christmas, Père Noël, Weihnachtsmann, Joulupukki of hoe hij verder ook genoemd mag worden (zelf gaf hij de voorkeur aan Santa Claus, of kortweg Santa).

Maar dát ging dus duidelijk niet gebeuren, die cadeautjes...

Als hij z'n rendieren in deze conditie de slee liet trekken dan zouden ze zeker neerstorten. Ze waren bijna uitgeput van het hoesten,en ze konden nauwelijks nog ademen door het gesnotter. De neus van Rudolf gaf nog maar heel flauw licht door de laag snot en slijm.

Als hij er nog op uit wilde dan moest er iets geregeld worden dat was duidelijk.

En snel ook, anders zouden er voor het eerst in 2000 jaar met kerst geen cadeautjes door de schoorstenen vallen.

In zijn woonplaats Korvantunturi, in Fins Lapland, woont Santa nogal afgelegen en de wegen zijn zo goed als onbegaanbaar.

De dichtsbijzijnde dierenarts doet er onder deze omstandigheden zeker 3 of 4 dagen over om hem te bezoeken.

De enigen die bij hem wonen zijn z'n vrouw en de kersthulpjes, in het fins Tonttu's genaamd, die voor de cadeautjes, en het inpakwerk zorgen.

Verder woont er niemand in de buurt, behalve een wat zonderling type, Jari Saarinen geheten.

Dat is een houthakker die midden in die leegte leeft met enkel een verzameling motorfietsen als gezelschap.

'Misschien kan je het paard van Sinterklaas lenen' opperde Mrs. Santa. 'Nee joh', zei Santa 'dat werkt toch niet'.

Hij herinnerde zich nog goed dat ze nog géén 150 jaar geleden al eens zoiets geprobeerd hadden, maar een slee die normaal door 8 rendieren wordt voortbewogen door de lucht laten trekken door één schimmel?

Hij huiverde toen hij terugdacht aan de noodlanding die maar ternauwernood goed afliep.

En dan iedere keer de noodstop die het paard maakte als hij 'hohohooooo' riep...

'Bovendien heeft dat beest z'n rust hard nodig', vervolgde hij. 'Heb je enig idee wat dat gewandel over die schuine daken doet met de gewrichten van zo'n paard?'. Maar goed dat Sinterklaas maar ééns per jaar z'n feessie viert'.

Mrs. Santa knikte zwijgend. Ze begreep dat daar de oplossing niet lag.

'Waar haal ik nou in hemelsnaam rendieren vandaan' dacht Santa.

De enigen die hier rendieren houden zijn de Lappen,maar de dichtst bijzijnde nederzetting is 300 km verderop. Dan zou hij ver in het nieuwe jaar een keertje... 'Vergeet het maar dacht hij. Tegen die tijd zijn m'n eigen rendieren allang weer beter'.

Geklop op de deur deed Santa uit z'n gepeins ontwaken. Hij liep naar de deur, opende die en keek in het vriendelijke gelaat van Saarinen.

Diens enorme baard en snor waren helemaal wit van de rijp, waardoor het leek of Santa in de spiegel keek.

Jari zei: 'Terve (da's een Finse begroeting). Ik was aan het skiën, en ik dacht even bij Joulupukki een bakkie doen voordat hij weer de hele wereld rond vliegt'. Hij zag de sombere blik van Santa en vroeg bezorgd 'er is toch niks mis hoop ik?'.

'Ben bang van wel' zei Santa, 'm'n hele kudde is ziek, daar kan ik niet mee op pad. En nou zit ik zonder vervoer...'.

'Kan je niks anders regelen', vroeg Jari 'een vliegtuigje ofzo?'.

'Nee, een vliegtuig werkt niet, die is dicht. Ik moet een open voertuig hebben om de cadeaus zo in de schoorstenen te kunnen mikken'.

Zwijgend zaten ze een tijdje achter hun koffie. Toen klaarde het gezicht van Saarinen op. Hij ging rechtop zitten en zei enigszins enthousiast:

'ik weet het... een motorfiets... Je gaat op de motorfiets. Dat gaat snel en je zit buiten...'.

'Joh' zei Santa licht geërgerd, 'dat zet toch geen zoden aan de dijk. Daar kan ik toch geen pakjes mee vervoeren...'.

'Wis en drommels wel' antwoordde Jari, die altijd wat moeite had met uitdrukkingen en spreekwoorden. 'Met een zijspancombi...'.

Ze waren onmiddellijk samen teruggeskied naar Saarinen's huis.

In de grote verwarmde garage stonden naast de tientallen solo-motorfietsen van allerlei 'komaf' ook drie zijspankombinaties.

De Harley met origineel zijspan leek niet ongeschikt voor deze operatie. Niks mis met de motor zelf, en hij zou de opdracht ongetwijfeld tot een goed einde brengen. Maar het zijspan was niet zo heel groot, en er zaten aan de motor zelf alleen een paar lederen tasjes.

Aan de Honda Goldwing 1800 6 cylinder met enorme zijkoffers en een gigantische topkoffer, zat een EML 2-persoonszijspan gekoppeld.

Over ruimte gesproken. En dan dat vermogen, en vooral koppel.167 Nm...

Ja, dit zou hem worden, want als derde combi stond daar alleen nog een Ural met zijspan... Nou ja...

De Goldwing werd gestart en naar buiten gereden. Santa zette het rode pothelmpje dat hij had meegenomen op z'n hoofd en maakte het riempje vast.

Dat ding had ie nog bewaard, jaaaaaren geleden had ie nog een tijdje op een Vespa Scooter gereden. Ja, alleen 's zomers natuurlijk.

Hij nam plaats op de goldwing, deed z´n stofbril op en liet de koppeling héél beheerst opkomen.

Eerst zou hij snelheid moeten maken om vervolgens met magie de combinatie in de lucht te verheffen, zoals hij ook altijd met z´n rendier-slede deed.

Maar nauwelijks had ie de koppeling een fractie van een milimeter gelost, of het achterwiel begon in de sneeuw te spinnen als een gek.

'Geen grip' Zei Jari. 'Probeer es of het in z'n 2 wel lukt, dan komt er niet ineens zo'n kracht vrij...'.

Naks... noppes... nada... 'En z'n 3' opperde Jari. 'T zelfde verhaal. 'Nog eens' riep Saarinen, terwijl hij begon mee te duwen.

Met bovenmenselijke kracht wist de sterke houthakker de Goldwing een stukje te laten rijden, maar het ding trok meteen naar rechts, omdat het zijspanwiel in de hoge sneeuw bleef steken. Prompt spinde het achterwiel weer door...

'Zinloos' Zei Santa. Teleurgesteld stapte hij van het monster af en leek de moed totaal te verliezen.

'Dan ga je met de Ural' sprak Jari beslist.

'Ach jongen', zei Santa 'dat heeft toch geen zin. Er zitten weliswaar alu-koffers op en een topkoffer, maar het zijspan is niet zo erg groot.

En als tie volgeladen is is hij vast ook te zwaar om van de plek te komen en ik moet nou eenmaal een zekere snelheid hebben voordat ik met magie het span kan heffen.'.

'Bovendien' ging hij ontmoedigd verder, 'Ik ben echt te oud om een motor aan te kicken. M'n botten zijn stijf en doen zeer, zeker in de winter.

En vroeger met de Vespa bleef ik ook altijd al met m'n broekspijp aan de kickstarter hangen. Nee... het wordt niks meer...'.

'Wie niet waagt heeft verloren' verminkte Jari weer een gezegde, terwijl hij strijdlustig de garage weer in liep.

'Bovendien hebbik het over een Ural anno 2007. Van het type Gear-up. Dat is een legeruitvoering met tegenwoordig 750 cc en een electrische starter, dus niks broekspijp...

Verder is tie voorzien van terreinbanden met voldoende grip in de sneeuw, en een eigen stukje magie in de vorm van zijspanwiel-aandrijving! Jawel !

Hij wordt gek genoeg geleverd mèt mitraiileur, maar die schroef ik er wel even af voor je.

En wat de ruimte betreft, hij heeft een trekhaak, dus er kan een aanhangwagentje achter voor je spullen.

Komop... effe proefvliegen dat ding...

En zo werd de cadeauvoorziening in de wereld dat jaar gered door een Ural slee... eh... combi.

En toen Santa na z'n ronde moe maar voldaan thuis kwam, lag er voor hem onder de kerstboom een pakje.

In het pak zat een hartsikke mooie vuurrode systeemhelm van gerenommeerd merk, met ventilatie en bluetooth voor z'n smartfoontje.

'Want', zei een glimlachende Mrs. Santa, 'dat was zéker niet de laatste keer geweest.

De rendieren worden tenslotte ook een dagje ouder!'.

Vrolijk kerstfeest... HO HO HOOOOooooooooo......